Beschrijving van de attractie
De ruïnes van de oude stad Hierapolis, of de "Heilige Stad" die wordt geassocieerd met de naam van de heilige apostel Filippus, bevinden zich op ongeveer 17 kilometer van de provinciale Turkse stad Denizli. Ze bevinden zich op een berghelling met een hoogte van 350 meter. De eerste structuren verschenen hier in het tweede millennium voor Christus. In 190 voor Christus werd hier een nieuwe stad gebouwd door koning Eumenes II van Pergamum. Zestig jaar later werd Hierapolis een deel van het Romeinse Rijk en aan het begin van onze jaartelling werd het zwaar verwoest door een aardbeving. In de jaren 60 van de eerste eeuw werd de stad weer herbouwd en kwam bekend te staan als vakantieoord. Later kwam Hierapolis onder de heerschappij van Byzantium en stond toen onder leiding van de Turkse sultan. Aardbevingen kwamen hier vrij vaak voor, en in 1534 verwoestte een van hen de stad bijna volledig. Deze plek werd vergeten tot het einde van de negentiende eeuw, toen hier de eerste opgravingen begonnen. Nu bevinden de ruïnes van het oude Hierapolis zich op het grondgebied van de moderne Turkse badplaats Pamukkale en zijn erg populair bij toeristen. Hier kunt u kennis maken met de oude geschiedenis en de architectonische meesterwerken van die tijd bekijken.
Een van de belangrijkste bezienswaardigheden van Hierapolis is het oude theater op de heuvel. Het gebouw was het derde grootste na de theaters van Efeze en Aspendos. De bouw begon in de eerste helft van de 2e eeuw en al in de 3e eeuw werd de structuur aanzienlijk uitgebreid. Het gebouw is opgetrokken uit massieve stenen en de totale hoogte van de treden is ongeveer honderd meter. Vijftig rijen, verdeeld door gangpaden in zeven sectoren, bieden zitplaatsen voor toeschouwers. Het amfitheater is verdeeld in twee lagen en er zijn gewelfde doorgangen aan weerszijden ervan. Onder de toeschouwersstoelen, precies in het midden, bevindt zich de keizerlijke doos. Het podium van het theater bevindt zich op een hoogte van meer dan drie meter en is versierd met prachtig stucwerk met afbeeldingen van Artemis, Apollo, Dionysus. Daarachter bevinden zich originele bas-reliëfs en drie rijen zuilen, waartussen de ruimte wordt ingenomen door sculpturen. De bas-reliëfs beelden vereerde goden en mythologische helden uit en verschillen in stijl omdat ze zijn gemaakt door bekwame ambachtslieden uit verschillende tijdperken. Na voltooiing van de bouw bood het theater plaats aan ongeveer tienduizend mensen. Pamukkale organiseert elk jaar het internationale muziekfestival van juli met behulp van een oud theater. Toegegeven, nu passen er op zijn 46 rijen slechts ongeveer zevenduizend toeschouwers.
De tempel van Apollo werd gebouwd in Hierapolis in de derde eeuw voor Christus. Het was het grootste heiligdom in de polis, maar helaas is er nu alleen nog een brede trap met meerdere treden die naar de voet van de tempel leidt, en een platform voor het bouwwerk, dat is omgeven door een beschermende muur. Volgens de legende werd de tempel verwoest door een aardbeving die plaatsvond ten tijde van de kruisiging van de heilige apostel Filippus.
Aan de zuidkant van dit oude gebouw bevindt zich een plaats die wordt beschouwd als de verblijfplaats van de heerser van leven en dood, Pluto, de Romeinse god van de onderwereld. Het is een kleine, bijna onmerkbare barst in de grond, die wordt omsloten door een stenen omhulsel. Er wordt aangenomen dat de harde en intense dampen en gassen die eruit komen zo giftig zijn dat vogels en kleine dieren eraan sterven. Deze eigenschap van deze spleet werd in de oudheid door de priesters gebruikt om mensen ervan te overtuigen dat ze met de goden communiceerden. Toen gelovigen kwamen voor voorspellingen, vroeg de priester de god Apollo om de vogel te doden als bewijs van zijn kracht en liet hij de vogel vrij in de grot. De met kooldioxide vergiftigde vogel stierf, wat een bevestiging was van de connectie van de priesters met de godheid. Eerder was de ingang van Pluto's grot open, maar na een verschrikkelijke tragedie die Duitse toeristen overkwam, werd de ingang afgesloten met een ijzeren rooster. Reizigers stikten in de heilige nis en nu is het ontoegankelijk voor bezoek.
Onder de monumenten van Hierapolis die dateren uit de Romeinse tijd, moet de Boog van Domitianus worden opgemerkt. Deze majestueuze poort is de toegang tot de oude stad en werd in de eerste eeuw gebouwd door Julius Frontinus, proconsul van de provincie Anatolië. Bij het passeren daarvan bevond de reiziger zich direct op de ruime middenstraat, waarvan de breedte circa 14 meter was. De straat doorkruiste de hele stad en eindigde bij de zuidelijke Romeinse poort, waarachter de weg naar Laodicea begon. Het is bekend dat de poorten in de oudheid twee verdiepingen hadden. Tegenwoordig kun je de goede bewaring van de eerste verdieping van een van de twee ronde torens bewonderen, die opgetrokken zijn uit grote stenen en verbonden zijn door drie hoge bogen.
Zodra de reiziger door de Frontino-poort gaat, ziet hij aan de linkerkant een kleine Byzantijnse kerk, gebouwd van eerder gebruikte materialen. Op de vloer van de tempel werd een marmeren altaar gevonden en een schijn van een icoon gemaakt op een stuk marmeren plaat. Er wordt aangenomen dat de kerk was gewijd aan de beschermer van reizigers, de Maagd Hodegetria. Voor de ingang van de kerk bevond zich vroeger een rechthoekig vizier en daaronder was een bord met de afbeelding van Apollo, de beschermgod van de stad Hierapolis.
De lengte van de hoofdstraat van de stad, die deze in twee helften verdeelt, is ongeveer gelijk aan een kilometer. Aan beide zijden werden galerijen en belangrijke openbare gebouwen gebouwd. De platen in het centrale deel van de hoofdstraat bedekken nog steeds het kanaal met smalle kalkstenen platen. Hij is het die het stadsriool is. Het is bekend dat er vroeger een badhuis voor de stadspoorten stond. Het was dus mogelijk om de stad pas binnen te gaan na grondig te zijn gewassen.
De martelaarstempel van Sint Filips werd in de 4e eeuw in Hierapolis gebouwd. Er wordt aangenomen dat de kerk werd gebouwd op de plaats van de dood van de apostel. De tempel had een achthoekige vorm en een diameter van 20 meter. De kerk had een centrale ruimte waarin, volgens de legende, het graf van St. Filips lag, maar dat is tot op heden niet gevonden. De koepel van deze kamer was gemaakt van hout en bedekt met lood, terwijl de rest van het dak van de tempel van hout was. De basis van de structuur heeft de vorm van een dubbel kruis. De tempel had een prachtige kapel en een terras met verschillende kamers, waarvan alleen de ruïnes van de muren overbleven. De stad Hierapolis werd herhaaldelijk onderworpen aan aardbevingen, waarvan de laatste de martelaartempel bijna volledig verwoestte. Desalniettemin is het nog steeds te bezichtigen via de brede buitentrap. In Pamukkale wordt elk jaar in november het feest van St. Philip gehouden. Na de moord op St. Philip werd de stad bekend als de Heilige Stad, en de kerk van St. Philip is een van de belangrijkste bedevaartsoorden voor christenen.
In Hierapolis bevindt zich een van de grootste necropolen van Klein-Azië uit de tijd van het hellenisme, Rome en het vroege christendom, die de muren van de stad van alle kanten nadert. Zelfs in de oudheid stroomden een groot aantal zieken naar Hierapolis, beroemd om zijn thermale bronnen, in de hoop op genezing. Velen van hen, die de ziekte hadden doorstaan, keerden naar huis terug, terwijl anderen, stervende, hier voor altijd bleven. Dit verklaart de enorme omvang van de plaatselijke Necropolis. Bovendien werden de doden in Hierapolis begraven volgens hun tradities, dus de begraafplaats onderscheidt zich door een buitengewone verscheidenheid aan grafmonumenten en grafstenen, waaronder sarcofagen, typisch Lycische graven, familiecrypten, enz. De lengte van de necropolis is twee kilometer en is conventioneel verdeeld in twee delen: zuidelijk en noordelijk. De necropolis bevat zeer indrukwekkende grafstructuren, met een sterke fundering van stenen blokken, gewelfde gewelfde plafonds en de overblijfselen van kolommen. Sommige van de graven hier zijn zeer bescheiden, gemaakt van steen, de graven van gewone mensen. Hoewel er zijn die verbazen met hun grootte, vorm en originaliteit van het decor. De oudste Griekse graven zijn gemaakt in de vorm van ronde grafheuvels, die in de tweede en eerste eeuw voor Christus gebruikelijk waren in Anatolië. Er is een verscheidenheid aan sarcofagen, marmer of kalksteen, met platte of puntgeveldeksels, met of zonder interessant decor, geplaatst op stenen funderingen of in de grond gegraven. Er zijn ook familiecrypten gewijd aan verschillende sarcofagen. Van de 1200 graven zijn er ongeveer 300 voorzien van grafschriften met de naam van de overledene, zijn beroep en de daden waarvoor hij beroemd werd.
De beroemdste begrafenis van de noordelijke necropolis is de tombe van Titus Flavius, vaak de tombe van de reiziger genoemd. Het bevindt zich rechts van de belangrijkste stadspoort. Het graf is een rechthoekige crypte gemonteerd op een kleine sokkel. De smalle deuropening is omgeven door een dunne stenen rand en een rozet Dorische fries bekroont het graf. In de 2e en 3e eeuw na Christus begonnen begrafenissen in de vorm van een huis op een speciale fundering te verschijnen in het oostelijke deel van de necropolis. Ze worden conventioneel "The Tomb of a Hero" genoemd en beslaan een groot deel van de begraafplaats. Sommige hebben een raamvormige nis in de muur.
Een van de beste plaatsen om uw rondreis door Hierapolis te beëindigen, is het kleine museum. Het is gelegen in een van de grootste bouwwerken van de oude stad - Romeins bad, gebouwd aan het begin van de tweede eeuw voor Christus. Tegenwoordig zijn er massieve muren en gebogen overspanningen bewaard gebleven. Er is een kleine maar gezellige binnenplaats voor de ingang van de baden. Aan weerszijden is het omgeven door vierhoekige salons, waaraan ooit kamers met zwembaden waren verbonden. Grenzend aan de gebouwen van de baden was een palaestra met twee grote zalen in het noordelijke en zuidelijke deel, bedoeld voor gymnastiekoefeningen. Archeologische opgravingen op deze site zijn nog niet voltooid, daarom zijn de exacte grenzen van het hele complex van baden met een palestra nog niet vastgesteld. Het museum is hier sinds 1984 gevestigd.
De expositie van het museum omvat veel interessante kunstvoorwerpen. Collecties omvatten sieraden, munten, architecturale fragmenten en sarcofagen, maar de belangrijkste exposities zijn sculpturen en bas-reliëfs. Hier worden voorwerpen uit de geschiedenis tentoongesteld die zijn gevonden tijdens opgravingen van oude steden als Hierapolis, Colosia, Laodicea, Tripolis. De exposities dateren uit verschillende perioden van de bronstijd tot de tijd van het Ottomaanse rijk. Sommige exposities van het museum bevinden zich direct op de binnenplaats. De open tentoonstelling bevat voornamelijk werken van steen en marmer.
