Beschrijving van de attractie
Het Palais Royal, het Koninklijk Paleis, was helemaal niet altijd koninklijk. Aanvankelijk heette het kardinaal omdat het werd gebouwd door kardinaal Richelieu.
Richelieu, een groot liefhebber van schoonheid en comfort, slaagde erin een paleis te bouwen dat in veel opzichten superieur was aan het nabijgelegen Louvre. Misschien was de koninklijke familie een beetje jaloers op zulke pracht - in ieder geval vond Richelieu het goed om het paleis na te laten aan de familie van de vorst.
Na de dood van Lodewijk XIII verliet hier de weduwe Anna van Oostenrijk met haar kinderen het Louvre. Het paleis wordt koninklijk. Hier is de jeugd van Lodewijk XIV, de Zonnekoning. Als hij volwassen is geworden, zal hij hier zijn favoriet, Louise de Lavaliere, vestigen, maar ze zal zich tijdens de Fronde moeten verbergen voor het Palais Royal.
Toen presenteerde Louis het paleis aan zijn broer - Philip van Orleans. Gewend aan een luxe leven en altijd geld nodig, zette Philip het bedrijf op commerciële basis. Cafés en winkels verschenen voor het paleis. Het theater verscheen, dat later veranderde in de Comedie Francaise. Dan nog een circustent. Gedurende enkele jaren werd de wijk rond het Palais Royal een enorm uitgaanscentrum, inclusief zelfs een bordeel.
Maar het was hier dat de revolutie begon, het was vanaf hier dat de menigte zich bewoog om de Bastille in te nemen. Philippe d'Orléans werd geëxecuteerd, het paleis werd genationaliseerd, maar niet voor lang: de restauratie brak uit, de voormalige eigenaren kwamen terug, het paleis straalt weer. Maar dit is een tijdelijke pracht: opnieuw de revolutie van 1848, het Palais-Royal is in verval en de Commune van Parijs brandt het volledig af.
Het paleis werd in 1873 gerestaureerd. Sinds die tijd heeft het permanent de Raad van State van Frankrijk, de Constitutionele Raad en het Ministerie van Cultuur gehuisvest.
De laatste reconstructie van het Palais Royal werd in 1986 voltooid. Bij de ingang van de paleistuin verschenen de zogenaamde Buren's Columns - 260 secties van kolommen van verschillende hoogtes, bekleed met zwart en wit marmer. De Parijzenaars voerden twee jaar ruzie voordat ze hier zo'n ongewone installatie gingen plaatsen. Als gevolg hiervan raakten ze aan dit idee gewend en beschouwen ze de Zuilen van Buren nu als een van de bezienswaardigheden van Parijs.
