Beschrijving van de attractie
De Vilniuskerk van St. Catherine, of Kotrina, zoals ze vroeger zeiden, was in zijn eerste architecturale versie van hout. Behoorde tot de late barokstijl. Het was een van de mooiste kerken in Litouwen. Het behoorde tot het benedictijnenklooster.
De kerk van St. Catherine kreeg haar huidige uiterlijk tijdens de wederopbouw van 1743. De verwoestende branden die enkele jaren eerder in de stad woedden, hadden ook gevolgen voor deze tempel. Daarom moest het verbouwd worden. Het werk werd uitgevoerd onder direct toezicht van de ontwerper - architect Glaubitsas.
Gevelgevels met ingewikkelde patronen en verrassend sierlijke torens zijn het product van de verbeelding en het creatieve denken van deze specifieke architect. De kerk is een laat-barok gebouw, gedecoreerd in de rococo-stijl. Tijdens de reconstructie werden van verschillende kanten twee opmerkelijke rococo-torens met vier verdiepingen over de voorgevel gebouwd. In het centrale deel van de façade bouwde Glaubitz een nieuw fronton, dat tussen de torens oprijst ter hoogte van hun derde niveau.
De onderste laag is bescheiden versierd, maar het rijke portaal, versierd in de barokstijl, benadrukt met zijn strengheid. Het wordt omlijst door reliëfzuilen, pilasters en een ornamentcartouche met wapenschilden. Ramen en nissen van de tweede laag zijn rijkelijk versierd. De derde laag is vergelijkbaar met de tweede, maar oogt nog rijker door het hoge, sierlijke fronton. Het completeert op harmonieuze wijze de algehele architecturale lijn.
Onder het fronton, op de tweede laag van de voorgevel, bevinden zich twee nissen met beelden van Sint-Benedictus en Sint-Catharina. Op het niveau van de vierde laag worden de torens smaller. In de vrijgekomen ruimte zijn opengewerkte roosters en siervazen ingebouwd. Het nummer 1743 is te lezen in het luchtweven van het rooster. Boven de vierde laag is er ook een vijfde, kleine laag, waarboven bolvormige helmen zijn geïnstalleerd. Het interieur wordt harmonieus aangevuld door negen barokke altaren. De binnenmuren van de kerk zijn versierd met schilderijen van de uitstekende schilder uit de 18e eeuw, Shimon Tsjechovich.
Het klooster bloeide in de late 17e en vroege 18e eeuw, toen Sibylla Magdalena en Anna, de dochters van de Litouwse magnaat Jan Pats, het klooster betraden. In 1700 liet hij een groot bezit na aan het klooster. In deze periode waren de nonnen van het klooster een groot voorstander van het uitgeven van boeken. Een bibliotheek werd opgericht in het klooster, dat een van de grootste bibliotheken in de congregatie was. Momenteel wordt deze onschatbare verzameling boeken bewaard in de depots van de M. Mazvydas Nationale Bibliotheek van Litouwen.
Tijdens de invasie van de Fransen in 1812 werd de tempel verwoest door Franse soldaten en geplunderd. In het pand was een apotheekmagazijn gevestigd. Voor de oorlog was er een internaat voor meisjes in het gebouw van het klooster, maar toen werd het afgeschaft.
De tempel werd ook beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Onder Sovjetregering, opgericht in 1946, werd de kerk gesloten. In de gebouwen van het klooster werden appartementen en verschillende seculiere instellingen ingericht. De kerk werd een pakhuis voor het Kunstmuseum, dat in het proces van nationalisatie werd overgedragen aan de jurisdictie van de kerk. De nonnen moesten zich verspreiden op zoek naar een nieuw klooster. Velen van hen werden gedwongen het land te verlaten en naar Polen te gaan.
In 1990 werd de tempel teruggegeven aan het aartsbisdom van Vilnius. Lange tijd bleef de kerk inactief. In 2003 ondertekenden de zelfbestuursorganen van de stad een overeenkomst met het aartsbisdom, volgens welke het eerstgenoemde zich ertoe verbonden herstelwerkzaamheden uit te voeren in de inactieve kerken, in ruil voor de daaropvolgende twintig jaar van gebruik voor culturele activiteiten. De staat investeerde zes miljoen litas in de restauratie. In 2006 konden bezoekers de gerestaureerde kerk bezichtigen. Nu is hier het culturele centrum van de stad Vilnius gevestigd.
