Je staat op het punt harde en bittere woorden te lezendie, naar ik hoop, je gevoeligheid als Siciliaan kunnen schaden:
«Ik ben echt boos op deze Sicilianenelke dag meer. Ik zou niet generaliseren, maar de onverschilligheid en de walging die ik tegenwoordig heb gezien, heeft me echt van streek gemaakt. Je verdient Sicilië nietAls we het ook qua voeding willen zeggen, kan ik je praktisch vertellen dat je door in te zamelen uit afval ook een voedselonderzoek doet: ik heb grotendeels ingezameld snackpapier, blikjes coca, sigaretten, dit verklaart de hoeveelheid mensen met overgewicht en obesitas die ik op het strand heb gezien, vooral vrouwen en kinderen (ik voel me alsof ik in Amerika ben). Sicilianen … wakker worden,en tussen de ene arancina en de andere de rotzooi opruimen die je aan het doen bent, en stoppen met de staat de schuld te geven, enz. "
Dit zijn woorden geschreven op het Instagram-profiel door Marta Giavoni,een van de veertien miljoen toeristen die elk jaar naar Sicilië komen en afkomstig zijn van de pagina Parken en reservaten van Sicilië. Degenen die naar Sicilië komen blijven betoverd door de plaatsen, door de landschappen, door de ongelooflijke monumenten: we hebben 26% van de Italiaanse monumenten, 7 Unesco-sites van de in totaal 54 Italianen, bijna 15%; 5 natuurparken, 70 reservaten; onze kusten zijn meer dan 20% van de kusten van het hele Italiaanse schiereiland waard. Degenen die naar Sicilië komen, zijn verbijsterd door de staat van verval waarin we alles bewaren, de steden, de kust, de zee.
Ik denk vaak aan Sicilië, aan een tafereel dat ik in India heb gezien, in een van de buitengewone tempels in het binnenland, een spijker ingeslagen in een van de zuilen een draad waaraan de was te drogen werd gehangen. Degenen die er waren, zagen gewoon niet de schoonheid waarin ze waren ondergedompeld en konden niet begrijpen hoe belangrijk was om het te behouden, het te verdedigen, het te genezen.
Hetzelfde geldt voor ons, die niet begrijpen dat het ontvangen van zoveel schoonheid als een geschenk ons moreel verplicht om ervoor te zorgen voor onszelf, voor onze kinderen, voor de rest van de mensheid, die ervan willen genieten maak ons allemaal rijk. Als je er alleen maar naar kijkt met de smerigste munten, geld, zou het goedkoper zijn om schoon te maken dan te vervuilen, te bewaren dan te vernietigen.
Geconfronteerd met deze woorden kunnen we botsen, onszelf verdedigen, invechten tegen degenen die uit het noorden komen en niet naar hun huis kijken. Of erken dat een harde maar eerlijke berisping isen dat het juist om die reden pijn doet.
Als ik mijn dochter de schuld geef van iets heel ergs, gebeurt dat gelukkig zelden, na erover nagedacht te hebben slaakt ze een lang gekrenkte kreet, en werkt dan om het goed te maken.
Ik weet heel goed dat Marta's verwijt veralgemeend is en niet erkent voor de verdiensten en inspanningen van degenendie elke dag werken tegen degradatie. Maar we moeten erkennen dat de inzet van enkelen nog niet voldoende is om de algemene richting te veranderen, we moeten een ander collectief bewustzijn ontwikkelen.
Marta's stem vat de stem samen van 14 miljoen mensendie elk jaar naar Sicilië komen, ik geloof dat het harde woorden zijn, die pijn doen, dat ze de waarheid spreken. En helaas vertellen ze ook hoe we van buitenaf gezien worden
We hebben als gemeenschap de kans om bevrijdend te huilen, net als mijn dochter na een terechte berisping, en schaamteloos naar ieder zijn of haar kruimeltje verantwoordelijkheid te kijken en vanaf deze dag wat we verdienen om het te repareren.
Sicilië is ons thuis. En het is een geschenk waarvoor we dankbaar moeten zijn.
