Het concert op dinsdag 28 oktober (om 21.30 uur) voor de Jazz Vanguard-recensie in de Ccp Agricantus in Palermo was echt een geweldig concert: de hoofdrolspeler was de Kikoski-Scheps 4et, een formatie die niet erg bekend is bij meer, maar zeker goed op elkaar is afgestemd. Jammer dat er geen groot publiek was. Het kan de staking van de gedrukte pers zijn geweest, het kan de gebruikelijke luiheid van de Palermo-burger zijn, of de eenvoudige onoplettendheid van degenen die nog steeds het muzikale nachtleven bezoeken, maar de toch al kleine zaal van de zaal in via XX Settembre was ongeveer driekwart leeg. Het kwartet heeft, ondanks dit alles, echt het beste van zichzelf gegeven, misschien bespaard in kwantiteit (slechts vijf stuks), maar zeker niet in kwaliteit. De kwaliteit van een pianist, Dave Kikoski, wiens technische beheersing buiten kijf staat, hij heeft klassieke stijlintroducties (Autumn Leaves) en solo's met veel fantasie en zelfs een vleugje ironie geproduceerd.
De kwaliteit van een saxtenorist als Rob Scheps, in staat om terloops het Coltraniaanse jargon (Moments Notice) op te roepen of met zijn tjilpende dwarsfluit een geïmproviseerde originaliteit uit te drukken (Autumn Leaves). De kwaliteit van Essiet-Okon-Essiet, een van de laatste bassisten van Art Blakey's Jazz Messengers, grote frisheid van geïmproviseerde spraak. Last but zeker not least, de kwaliteit van onze lokale Marcello Pellitteri die, nu hij naar New York is verhuisd, niet nalaat vaak terug te keren naar zijn inheemse ruzies om zijn percussie metronomisch punctueel en precies te maken. Jammer dus, want het concert, beoordeeld door vele ingewijden en aanwezige musici - nog beter dan de schrijver - een van de mooiste concerten van de afgelopen tijd voor verbeeldingskracht, veelzijdigheid, technisch en uitvoerend niveau, echt verdiend. Heel jammer, vooral voor degenen die het gemist hebben. In de hoop dat hij de volgende keer niet dezelfde fout maakt. Klaag dan niet als je in de stad naar " altijd hetzelfde oude verhaal" luistert.
